Белалобая гусь

Белалобая гусь (anser albifronus). У Беларусі гусеў здабываюць часцей за ўсё выпадкова, палюючы на качак, а паколькі на качку пераважная частка паляўнічых выходзіць толькі ў жніўні, то колькасць адстрэльваемых на пачынаючымся значна пазней пралёце гусеў нікчэмна мала. Тым не менш пры адмысловым вывучэнні мясцовых перамяшчэнняў гусеў і іх паводзін паляванне на гэтых птушак можа быць вельмі паспяховым. У Беларусі гусі сустракаюцца толькі на вясновым і восеньскім пралётах, звычайна ў кастрычніку і красавіку. Мігруючы ўвосень на месцы зімоўкі, гусі падоўгу затрымоўваюцца ў зручных для нагульвання тлушча месцах. Канцэнтруюцца яны звычайна ў поймах раўнінных рэк, у наваколлях розных вадаёмаў, размешчаных сярод шырокіх масіваў зімавых палёў або іншых сельгасугоддзяў. У гэты перыяд рытм іх жыцця падпарадкоўваецца строгаму распарадку. Досвіткам гусі, якія начавалі на выспах або водмелях вадаёмаў, паднімаюцца на крыло і пералятаюць на аблюбаваныя месцы кармлення: палі зімавых, прыбраныя палі гароху, кукурузы. Калі сярод палёў захоўваюцца лужыны, то птушкі на іх праводзяць цэлы дзень; калі жа палі сухія, то бліжэй да поўдня яны абавязкова пералятаюць да вады, дзе здавальняюць смагу і чысцяць апярэнне. Затым яны зноў перамяшчаюцца на месцы кармлення. З наступам змяркання птушкі ляцяць на вадаём, дзе ўжо ў поўнай цемры выходзяць на выспы, водмелі, адчыненыя берагі. Месцы кармлення, вадапою і начлегі досыць пастаяны, як і шляхі пералёту паміж імі. Каб паляваць на гусакоў трэба навучыцца беспамылкова адрозніваць хоць бы асноўныя іх віды, паколькі сярод гусакоў нямала рэдкіх, занесеных у Чырвоную кнігу відаў.
Белалобая гусь па памерах ад астатніх гусакоў добра адрозніваецца белым ілбом і выразна вылучаючайся чорнай плямай на пузе. Дзюба і лапы ў яе чырванавата-памяранцавыя. Пры пералётах зграя выбудоўваецца кутом або хвалістай лініяй, але ў адрозненне ад іншых выглядаў гусакоў зграя даволі часта перабудоўваецца. Белалобая гусь даволі крыклівая птушка. Яе голас можна перадаць як "клінг-клиіг".